Ben küçükken canım hiç sıkılmazdı. Bütün gün sokaklarda oynadıktan sonra kardeşlerimle küçük odamızdaki sedire dizilip annemin anlattığı masalları dinlerdik. Kimi masalda dev, kiminde ise padişahın küçük kızıyla bir tutardım kendimi. Nasıl oldu bilmiyorum, bir de baktım büyümüşüm. Ne sokak kalmış, ne sedir, ne de masal... Kabullenemedim masalsız günleri. Ben de masal bilenleri ağıma düşürüp bir bir kaydettim ikinci çocukluğa adım atmamış hafızalardaki masalları. Niye mi yaptım bunu? Canı sıkılan çocuk kalmasın diye...